Too little, Too late (Tragic Series #1)

Chapter 23: MARSHMALLOW AND ROCK?

Catiana POV

We don't know when or how our lives will end, but one thing is for sure, we should do the things that we love and longed for, because we don't know when we leave this world. Leaving the love of our lives were too hard to do, but our fate is not in our hands.

We all die, die with happiness or die with sadness.

"Cat? Are you okay? I have a feeling that something's not right." Bungad ni Heidi pagkapasok ng kwarto ko.

Dalawang linggo na ang lumipas ng malaman kong may sakit ako. Those days were kiling me like I have no right to fight. Iniisip na anumang oras ay mawawala na ako.

I've been visiting my own doctor ng hindi nalalaman ng aking pamilya ang aking kalagayan.

Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanila.

"Alam mo-ba hinde ko pansin na ikaw hiding something from me? What is it, is it about Liam?"

Napabangon ako at ngumiti ng bahagya sa kanya.

"It's nothing Heid, don't mind me." saad ko pero binigyan niya lang ako ng nagdududang tingin.

"Don't mind you? You've been acting a bit weird these days. Tapos sabihin mo ikaw wag itidihin?" Napabuntong hininga naman ako. Hindi talaga ako makakawala sa babaeng ito.

Lumabas ako ng kwarto para tumungo ng kitchen, nagtaka ako ng hindi sumunod sakin si Heidi.

Sa dalawang linggong ito ay hindi maiwasan na makaramdam ako ng hindi maganda, gaya na lang ng shortness of breath kaya napapapunta ako ng hospital ng wala sa oras.

There is some time na parang feel ko mahuhugutan na ako ng hininga, the doctor gave me some meds at sinabihan niya ako ng iba pang treatments na gagawin kaya sometimes, I'm doing it ng hindi nalalaman nila.

Hindi ko maiwasang hindi mawalan ng lakas ng loob lalo na't mas lumalala na itong sakit ko. Binibisita naman ako ni Oliver pero hindi pa kami ganun kaayos dahil sa pagtago niya sakin sa katotohanang may sakit ako. Hindi niya ako tinitigilan at pinapabayaan, pero kahit ganun ay hindi parin nawawalan ang hinanakit ko dito.

Kasi diba, sino ang hindi magagalit kapag pinagmukha kang tanga?

Kumuha ako ng tubig sa ref para uminom at umakyat na para magtungo muli sa kwarto ko. Nagtaka ako ng makita ko si Heidi na nakatalikod sakin habang parang may binabasa.

Taka kong tinawag ang pangalan niya.

"Heidi? What's that?" Walang ka alam alam na tanong ko. Dahan dahan itong lumingon sakin na may hawak na papel habang tumutulo ang mga luha. Kinakabahang nagtanong ako sa kanya kahit alam ko na kung ano itong binasa niya.

"Wha-what is that?" Hindi ako nito sinagot subalit nagsalita ito dahilan para kabahan ako.

"What's the meaning of this? Is this true? You-you're sick? Tell me it's not true, Cat." Hindi makapaniwalang sabi niya habang naiiyak.

I hate this. I hate seeing her or them crying because of me. Alam na ni Heidi, ito yung ayoko na malaman ng mga taong importante sakin dahil pati sila ay mahihirapan. Okay na yung ako lang. Wag na sila.

Agad akong lumapit sa kanya tsaka hinablot ang papel na hawak niya. Inis ko siyang tiningnan at nagsalita. Hindi ko ito gusto pero hindi ko na rin pinigilan pa.

"Why did you touch my things? This is mine! You don't have the right." inis kong saad, napatawa ito ng mapakla.

"So it's true? You're sick yet you still hide it from us?" Hindi makapaniwalang sabi niya. Hindi na ako sumagot pa at lalabas na sana ng kwarto ng magsalita ito dahilan para mapatigil ako.